Verlies

Verlies is het geschenkboekje ter gelegenheid van de maand van het spannende boek in 2002. Ik heb dit boek gewonnen op Manuscripta bij een stand van een uitgeverij (ik weet niet meer welke, erg hé?). Het is een mooi klein boekje dat je handig mee kan nemen op reis.

Stella (ik-persoon) is al twaalf jaar getrouwd met Rick en samen hebben ze twee kinderen. Het gelukkige gezinnetje stort in wanneer het jongste zoontje Rory dood wordt aangetroffen op de bodem van het zwembad. Vader, moeder en hun tienjarig zoontje hebben ieder zo hun eigen manier om het verlies te verwerken. Iedereen in het gezin heeft zo zijn eigen verdachte dingen en dat maakt het er allemaal niet makkelijker op.

Tot mijn teleurstelling was dit geen thriller waarin opzoek werd gegaan naar de moordenaar (spannende detective). Het verhaal vond ik boeiend, en hoewel alles goed is beschreven en uitgewerkt, vond ik het soms saai. Het verhaal had geen spanning.

De personages zijn goed uitgewerkt. Stella gaat gewoon door met haar leven. Ik had het gevoel dat ze geen verdriet had om de dood van haar jongste zoon; ze huilt niet en ruimt meteen na de begravenis Rory’s kamer op en heeft geen moeite met het wegdoen van spullen. Stella kwam bij mij over als een saai personage omdat ze verder het haar leven ging, en dat vond ik niet zo bijzonder. In tegenstelling tot zijn vrouw is Rick helemaal kapot van Rory’s dood. Hij verandert in het boek van een rustige, vriendelijke man naar iemand die door alle emoties veel gaat drinken. Hij komt ’s avonds laat thuis omdat hij zijn verdriet in overuren op het werk maken stopt. Later gaat hij, op aanraden van zijn vrouw, in therapie.

Net als de personages, is de relatie tussen het echtpaar ook goed weergegeven. Ze denken meer dan dat ze zeggen en doen, en dat maakt het soms erg vaag. Ze verdenken elkaar van moord, maar meer dan dat werd mij niet duidelijk. Bij verdenkingen van moord horen motieven, maar die krijgt de lezer niet. Dit boek zit vol met jij-denkt-dat-ik-denk-dat-jij-denkt dialogen en dat maakt het er voor mij (en voor Stella en Rick) niet duidelijker op.

Ik denk dat ik de verklaring voor de saaie, gewone sfeer die het boek bij mij heeft gewekt op internet heb gevonden. De ik-persoon Stella vertelt het verhaal zakelijk, met gedetailleerde beschrijvingen van bijvoorbeeld de spulletjes op de kamer van Rory. Jammer trouwens dat ze zo‘n geloofwaardige verteller is, die Stella. Het zou deze literaire thriller een stuk literairder én spannender maken als de lezer gaat twijfelen aan het waarheidsgehalte van haar versie. Ik sluit me hierbij aan. Stella kauwt alles voor je voor, en dus kan je nergens aan twijfelen.

De bekenning van de moordenaar deed me niet zo veel. Ik vond het motief van de dader best erg, maar ik vond het einde niet mooi geschreven. Het kwam bij mij een beetje over van ”Oké, dus jij bent het. Gefeliciteerd.” Heel droog en sarcatisch, een beetje van So what? Alsof het allemaal niet meer uitmaakte. En dat maakte het voor mij niet meer. Het boek was oké, maar niets bijzonders. Het open einde leefde niet bij mij.

Door het schrijven van deze recensie heb ik beter nagedacht over dit boek en mijn mening geformuleerd. Ik vind het geen slecht boek, maar met de maand van het spannende boek in het achterhoofd vraag ik me af wat hier spannend aan is. Het boek was oké, niet bijzonder. Mijn beoordeling zit tussen de twee en drie sterren: oké – leuk. Oftewel: wel leuk.

Het verhaal is goed uitgewerkt, maar Stella heeft alles voorgekauwd door het zo precies te vertellen. Hierdoor is er geen ruimte voor interpretatie van de lezer, en dat maakt het boek niet bijzonder, maar gewoon gewoon. Niks mis met dit boek, maar verwacht er niet te veel van. Dat kan alleen maar voor teleurstelling zorgen.